“I don’t feel dissabled until someone reminds me that I’m dissabled. Until I’m denied access because of my guidedog, or until someone starts talking to my mom about me instead of to me about me, those are the moments when I’m like; oh yeh, people look at me me differently. I feel normal, but a lot of people dont see me that way.” -Molly Burke
“Waar ligt het brood?”
“Hier!”
Vol zelfvertrouwen trek ik een keukenla open en wil naar een broodzak grijpen die er niet ligt. Verbaasd kijk ik in de la. De hele la is gevuld met kruidenpotjes. Ik kon toch zweren dat ik hier de vorige keer het brood vandaan had gehaald. Een beetje verward kijk ik om naar de vriend die om het brood vroeg.
Ik vond deze blog nog tussen mijn oude blogs en kwam erachter dat ik hem nooit gepubliceerd had. Dus bij deze! Een kleine gedachtekronkel van mij hihi.
Mijn 19e verjaardag. Helaas geen feestje voor mij. Ik vond hem zo erg dat ik deze blogpost met tranen in mijn ogen heb getypt. Een goed beeld van de ziekte van Lyme schetsen betekent ook de dingen delen die ik liever niet aan de buitenwereld wil laten zien. Dus vandaar toch deze blog, een keertje over iets wat niet zo positief is als normaal.
Toen ik laatst op Tinder (ja, Tinder ja haha) met een jongen aan kletsen was, kwam bloggen aan bod. Zijn reactie “Je moet echt wel heel aandachtsgeil zijn wanneer je gaat bloggen over je eigen leven!” Dit zette mij aan het denken, is dat zo…?