“Jhee beh hemee.“
Dat hoort “Je bent gemeen” te zijn, alleen mijn tong is verlamd. Oké als we het er toch over hebben, mijn hele lichaam is verlamd. Gebeurt soms, heel handig is dat.
Hij kijkt me met een zelfvoldane glimlach aan. “Klopt! Maar het is zo grappig om je te pesten nu.”
“Waar ligt het brood?”
“Hier!”
Vol zelfvertrouwen trek ik een keukenla open en wil naar een broodzak grijpen die er niet ligt. Verbaasd kijk ik in de la. De hele la is gevuld met kruidenpotjes. Ik kon toch zweren dat ik hier de vorige keer het brood vandaan had gehaald. Een beetje verward kijk ik om naar de vriend die om het brood vroeg.
Ik vond deze blog nog tussen mijn oude blogs en kwam erachter dat ik hem nooit gepubliceerd had. Dus bij deze! Een kleine gedachtekronkel van mij hihi.
Ik heb een hulphond. Oke misschien is het een poes. Maar als ik hulp poes zeg weet niemand wat ik bedoel. Afgelopen week heeft ze het weer geflikt, ze heeft ervoor gezorgd dat alles goed kwam met mijn verzorging. Hoe ze het doet, geen idee! Maar ik vind het zo mooi wat ze allemaal doet dat ik het graag met jullie deel 🙂
Ik schrik wakker van Mira die over me heen loopt. Geïrriteerd wil ik me omdraaien om verder te slapen. Het is al licht buiten en na vijf minuten geforceerd met mijn ogen dicht te hebben gelegen, besef ik me dat ik klaar wakker ben. Klaar wakker… Ik kan me de laatste keer niet eens herinneren, zeker niet wanneer ik net wakker geworden ben. Uitgerust wakker worden, ik wist niet eens dat ik dat nog kan met dit lichaam.