“I don’t feel dissabled until someone reminds me that I’m dissabled. Until I’m denied access because of my guidedog, or until someone starts talking to my mom about me instead of to me about me, those are the moments when I’m like; oh yeh, people look at me me differently. I feel normal, but a lot of people dont see me that way.” -Molly Burke
“Jhee beh hemee.“
Dat hoort “Je bent gemeen” te zijn, alleen mijn tong is verlamd. Oké als we het er toch over hebben, mijn hele lichaam is verlamd. Gebeurt soms, heel handig is dat.
Hij kijkt me met een zelfvoldane glimlach aan. “Klopt! Maar het is zo grappig om je te pesten nu.”
Mijn grootste focus in mijn leven was altijd beter worden. Eerst beter worden, dan kan je naar school. Eerst beter worden, dan kan je op jezelf wonen. Eerst beter worden, dan kan je voor jezelf zorgen. Want beter worden was iets wat ging gebeuren in mijn hoofd en ik hoefde alleen maar te wachten tot die tijd daar was en dan zou ik verder kunnen met mijn leven. Realiteit; niet iedereen met Lyme wordt weer gezond. En dit klinkt allemaal heel negatief, maar deze realisatie heeft een shift in mindset gemaakt die eigenlijk niks anders dan super positieve dingen teweeg heeft gebracht. De eerste focus is nog steeds beter worden, maar ik heb besloten dat ik er niet op ga zitten wachten.
Ik denk dat ik voorzichtig kan zeggen dat het beter gaat, maar ik durf het eigenlijk bijna niet uit te spreken. Elke keer wanneer ik in een blog durf te vertellen dat ik een goede tijd heb, is het binnen een week afgelopen, dus laten we hopen dat het blijft na deze blog haha.
Het is alweer even geleden, maar ik wil toch graag met jullie wat momenten en foto’s delen van de Young Lyme Warriors vakantie waar ik in januari heen ben geweest. Het was weer een hele mooie week met veel indrukken en nieuwe vrienden.