Soms zijn mensen zo op zoek naar geluk, dat ze vergeten om nu te genieten. Daarover gaat dit gedichtje.  

De mens is een vreemd wezen
dat altijd maar zal vrezen
voor wat komen gaat
en zich dan niet zorgen maakt
om het probleem dat voor hen staat.
Altijd zoekend naar het doel van het leven
terwijl ze streven
naar onbereikbare doelen
om zich daardoor beter te voelen.
We proberen de pijn te sussen,
maar intussen
houden we onszelf voor de gek
want op deze wereld is geen plek
voor alleen maar blije mensen
met dwaze wensen
over de toekomst terwijl ze niet zien wat er voor hen staat,
dat al het geluk dat er nu al is op die manier aan hen voorbij gaat.